Ik geloof in de kracht van woorden. Dat hoe je spreekt over verandering een verschil maakt in hoe jij en de mensen om je heen die verandering ervaren. En dus voor wat je uiteindelijk doet of laat.
Klinkt vaag? Ga het maar eens na in je eigen praktijk: wordt in jouw organisatie verandering bestempeld als ‘stroperig’, ‘de zoveelste poging iets anders te gaan doen’, ‘de noodzakelijke implementatie van een oplossing’? Grote kans dat de veranderingsprojecten waaraan je werkt veel energie vragen, regelmatig vastlopen en niet de resultaten opleveren die je voor ogen had.
Verandering begint en eindigt met mensen. En mensen zijn bij uitstek niet-rationele wezens. We bepalen onze acties meer dan we denken op basis van emotie. Beschouwen we de op handen zijnde verandering als ‘onveilig’, ‘onzeker’ of ‘ongemak’, dan is de kans groot dat we gedrag kiezen dat een antwoord is op dat gevoel. We doen wat we altijd al deden (want dat is ten minste zeker), we zoeken medestanders die dat ook doen (dat brengt veiligheid) en bovenal vermijden we het ongemak dat hoort bij experimenteren met nieuwe oplossingen of nieuw gedrag.
(Bege)leiden van verandering betekent dus óók: bewust en intentioneel de taal kiezen die maakt dat mensen zich gesteund voelen in het aangaan van de onzekerheid. Want die is er nu eenmaal altijd als we iets anders gaan doen dan we gewend zijn. Taal die zowel steunt als stuurt en uitdaagt. Die al een toekomstplaatje schetst van waar je wilt uitkomen en tegelijkertijd de ruimte laat voor mensen om hun eigen route daarheen te vinden.